1.Que es el aparato excretor?
2.Para que sirve el aparato excretor?
3.Partes que tiene el aparato excretor?
4.Escribe el nombre de los componentes del aparato excretor.
5.Explica el proceso de formación de la orina
miércoles, 21 de enero de 2015
martes, 20 de enero de 2015
TEORÍA:
1. A excreción corporal nos humanos. A excreción é a expulsión ao exterior dos produtos prexudiciais ou inútiles que hai no sangue e en plasma intercelular. Os principais produtos de excreción son a urea, os sales minerais e as substancias que non poden ser degradadas polas nosas células, como por exemplo determinados medicamentos e aditivos alimentarios. A maior parte destas substancias é eliminada polo aparato urinario (ouriños), e o resto é eliminado pola piel(sudor) e polos ollos (bágoas). Existe outra substancia ao sangue que é moi prexudicial, que é o dióxido de carbono que se produce nas mitocondrias durante a respiración celular. O seu exceso é eliminado polos pulmóns durante a respiración corporal ou ventilación. Algúns autores consideran por iso que os pulmóns teñen función excretora, pero é mellor considerar que a eliminación do CO2 é parte da respiración e que a excreción só abrangue a eliminación do resto de substancias indesexables presentes no sangue.
2 . O aparato urinario humano. É o aparato constituído polos riles, os uréteres, a vexiga dos ouriños e a uretra.
a) Os riles. Son dous órganos con forma de faba, duns 12 cm de lonxitude, que filtran o sangue e separan a urea e o exceso de sales, orixinando os ouriños.
b) Os uréteres. Son dous condutos duns 25 cm de lonxitude.
c) A vexiga dos ouriños. É unha bolsa dilatable cunha capacidade de entre 350 e 1500 centímetro cúbicoaos.
d) A uretra. É un conduto duns 6 cm de lonxitude nas mulleres e duns 15 cm nos homes.
1. A excreción corporal nos humanos. A excreción é a expulsión ao exterior dos produtos prexudiciais ou inútiles que hai no sangue e en plasma intercelular. Os principais produtos de excreción son a urea, os sales minerais e as substancias que non poden ser degradadas polas nosas células, como por exemplo determinados medicamentos e aditivos alimentarios. A maior parte destas substancias é eliminada polo aparato urinario (ouriños), e o resto é eliminado pola piel(sudor) e polos ollos (bágoas). Existe outra substancia ao sangue que é moi prexudicial, que é o dióxido de carbono que se produce nas mitocondrias durante a respiración celular. O seu exceso é eliminado polos pulmóns durante a respiración corporal ou ventilación. Algúns autores consideran por iso que os pulmóns teñen función excretora, pero é mellor considerar que a eliminación do CO2 é parte da respiración e que a excreción só abrangue a eliminación do resto de substancias indesexables presentes no sangue.
2 . O aparato urinario humano. É o aparato constituído polos riles, os uréteres, a vexiga dos ouriños e a uretra.
a) Os riles. Son dous órganos con forma de faba, duns 12 cm de lonxitude, que filtran o sangue e separan a urea e o exceso de sales, orixinando os ouriños.
b) Os uréteres. Son dous condutos duns 25 cm de lonxitude.
c) A vexiga dos ouriños. É unha bolsa dilatable cunha capacidade de entre 350 e 1500 centímetro cúbicoaos.
d) A uretra. É un conduto duns 6 cm de lonxitude nas mulleres e duns 15 cm nos homes.
3. Anatomía macroscópica do ril. O ril humano presenta no seu exterior unha capa de tecido conxuntivo denominada cápsula renal, debaixo hai unha zona granulosa denominada zona cortical, máis no interior hai unha zona con numerosos fas fibrosos (as denominadas pirámides renais ou pirámides de Malpighi) denominada zona medular, e na zona máis interna hai unha estrutura en forma de embude, denominada pelve renal, que abrangue unha serie de pequenos embudes denominados cálices que é onde abocan os ouriños as pirámides de Malpighi.
4 . Anatomía microscópica do ril. Se se fan cortes moi delgados dun ril e se observan cun microscopio, pódese observar que o ril humano está constituído por aproximadamente un millón de nefronas, que son unhas estruturas que presentan unha cabeza globosa denominada Corpúsculo de Malpighi (todas xuntos constitúen a zona cortical, que por isto presenta aspecto granuloso) seguida dun longo conduto dobrado en forma de OU denominado túbulo renal (todos xuntos constitúen as pirámides de Malpighi da zona medular, que por iso presenta aspecto fibroso).
Corpúsculo de Malpighi. Nel pódese diferenciar unha densa rede de capilares sanguíneos denominada glomérulo de Malpighi e unha especie de copa que o rodea denominada cápsula de Bowman.
Túbulo renal. Nel pódese diferenciar uns segmentos sinuosos denominado túbulos contornados (o que está preto do corpúsculo denomínase proximal e o que está lonxe del denomínase distal) e uns segmentos rectos denominadotúbulos rectos que forman unha OU denominada asa de Henle, cunha rama descendente e unha rama ascendente. En cada rama pódese diferenciar un segmento groso e un segmento delgado.
Corpúsculo de Malpighi. Nel pódese diferenciar unha densa rede de capilares sanguíneos denominada glomérulo de Malpighi e unha especie de copa que o rodea denominada cápsula de Bowman.
Túbulo renal. Nel pódese diferenciar uns segmentos sinuosos denominado túbulos contornados (o que está preto do corpúsculo denomínase proximal e o que está lonxe del denomínase distal) e uns segmentos rectos denominadotúbulos rectos que forman unha OU denominada asa de Henle, cunha rama descendente e unha rama ascendente. En cada rama pódese diferenciar un segmento groso e un segmento delgado.
5 . A formación dos ouriños. Neste proceso pódense distinguir 4 etapas que son:
1.) Filtración. Debido á presión dentro dos capilares sanguíneos do glomérulo sae deles a auga e as substancias disoltas de baixo peso molecular, como é o ión sodio (Na+), procedente da disolución do sal (NaCl), a urea, a glicosa e os aminoácidos, pero non os glóbulos vermellos nin as moléculas grandes como as proteínas.
2.) Reabsorción de solutos. No túbulo contornado proximal, debido a unhas proteínas especiais da membrana das súas células, extráese do seu interior os ións sodio (Na+), a glicosa e os aminoácidos, que volven ao sangue, permanecendo no seu interior a urea.
3.) Reabsorciónde auga. No túbulo recto descendente da asa deHenle, ao ser permeable á auga e ao ión sodio e atravesar unha zona de alta salinitat, prodúcese a saída de auga, por un proceso chamado osmose, e a entrada do ión sodio.
4.) Segunda extracción de ións sodio e segunda reabsorción de auga. A segunda extracción de ións sodio dos ouriños en formación realízase no resto do percorrido (túbulo recto ascendente da asa deHenle, túbulo contornado distal e túbulo colector), grazas a unhas proteínas especiais da membrana das súas células. O túbulo recto ascendente da asa de Henle é impermeable á auga pero os dous seguintes e últimos tramos si son permeables á auga. Neles prodúcese por osmose a segunda reabsorción de auga, co cal os ouriños en formación se concentran moito. O resultado é que os ouriños finais son un líquido moi rico en urea e ácido úrico, que son dúas substancias moi tóxicas para o noso organismo.
Se se compara os ouriños e o plasma sanguíneo obsérvase que os ouriños presentan unha elevada porcentaxe de substancias tóxicas (urea, ácido úrico, creatinina e amoníaco ) e en cambio o sangue presenta unha elevada porcentaxe de substancia útiles (glicosa e proteínas ).
1.) Filtración. Debido á presión dentro dos capilares sanguíneos do glomérulo sae deles a auga e as substancias disoltas de baixo peso molecular, como é o ión sodio (Na+), procedente da disolución do sal (NaCl), a urea, a glicosa e os aminoácidos, pero non os glóbulos vermellos nin as moléculas grandes como as proteínas.
2.) Reabsorción de solutos. No túbulo contornado proximal, debido a unhas proteínas especiais da membrana das súas células, extráese do seu interior os ións sodio (Na+), a glicosa e os aminoácidos, que volven ao sangue, permanecendo no seu interior a urea.
3.) Reabsorciónde auga. No túbulo recto descendente da asa deHenle, ao ser permeable á auga e ao ión sodio e atravesar unha zona de alta salinitat, prodúcese a saída de auga, por un proceso chamado osmose, e a entrada do ión sodio.
4.) Segunda extracción de ións sodio e segunda reabsorción de auga. A segunda extracción de ións sodio dos ouriños en formación realízase no resto do percorrido (túbulo recto ascendente da asa deHenle, túbulo contornado distal e túbulo colector), grazas a unhas proteínas especiais da membrana das súas células. O túbulo recto ascendente da asa de Henle é impermeable á auga pero os dous seguintes e últimos tramos si son permeables á auga. Neles prodúcese por osmose a segunda reabsorción de auga, co cal os ouriños en formación se concentran moito. O resultado é que os ouriños finais son un líquido moi rico en urea e ácido úrico, que son dúas substancias moi tóxicas para o noso organismo.
Se se compara os ouriños e o plasma sanguíneo obsérvase que os ouriños presentan unha elevada porcentaxe de substancias tóxicas (urea, ácido úrico, creatinina e amoníaco ) e en cambio o sangue presenta unha elevada porcentaxe de substancia útiles (glicosa e proteínas ).
6 . Outras formas de excreción. A principal é a sudación e, en moita menor importancia, a secreción da bilirrubina na bile e de sales nas bágoas.
A formación da suor. As glándulas sudoríparas producen a suor a partir da auga que saíu dos capilares sanguíneos por filtración, polo cal a súa composición é parecida á duns ouriños moi diluídos, é dicir tamén contén urea, sales disoltos e ácido úrico. Por isto a sudación comporta certo grao de excreción.
O excreciónde suor depende da temperatura e da humidade. No noso país prodúcese uns 600 a 900 centímetro cúbicoaos de suor diarios. A composición da suor é:
99,00% de auga
00,60% de sales minerais (NaCl)
00,40% de substancias orgánicas (urea, creatinina e ácido úrico)
De todos os xeitos fai falta resaltar que a principal función da suor non é a excreción senón refrescar a temperatura do corpo. Isto conséguese debido a que, como a auga para poder evaporarse precisa calor, este o colle da pel, co que esta se arrefría.
A formación da suor. As glándulas sudoríparas producen a suor a partir da auga que saíu dos capilares sanguíneos por filtración, polo cal a súa composición é parecida á duns ouriños moi diluídos, é dicir tamén contén urea, sales disoltos e ácido úrico. Por isto a sudación comporta certo grao de excreción.
O excreciónde suor depende da temperatura e da humidade. No noso país prodúcese uns 600 a 900 centímetro cúbicoaos de suor diarios. A composición da suor é:
99,00% de auga
00,60% de sales minerais (NaCl)
00,40% de substancias orgánicas (urea, creatinina e ácido úrico)
De todos os xeitos fai falta resaltar que a principal función da suor non é a excreción senón refrescar a temperatura do corpo. Isto conséguese debido a que, como a auga para poder evaporarse precisa calor, este o colle da pel, co que esta se arrefría.
7 . Principais enfermidades do aparato urinario.
Insuficiencia renal. É a diminución da capacidade do ril para separar a urea do sangue. O enfermo precisa sesións periódicas de hemodiálise nun ril artificial.
Cólico nefrítico. Consiste en espasmos moi dolorosos do uréter ao fregar sobre as súas paredes os precipitados sólidos (pedras ou cálculos renais) que anormalmente pódense formar no seo dos ouriños.
Uretrite. Consiste nunha inflamación das paredes da uretra orixinada por unha infección bacteriana ou por determinadas substancias químicas. Pode ocasionar estreitamento da luz da uretra.
Cistite. Inflamación das paredes da vexiga urinaria orixinada por unha infección bacteriana. Acostuma a ir acompañada de incontinencia urinaria (eliminación involuntaria e frecuente de ouriños en pequenas cantidades).
Prostatite. Inflamación da próstata (glándula exclusiva do aparato reprodutor masculino que secreta un dos compoñentes do seme) que preme a uretra e dificulta a micción (acción de saída dos ouriños).
Insuficiencia renal. É a diminución da capacidade do ril para separar a urea do sangue. O enfermo precisa sesións periódicas de hemodiálise nun ril artificial.
Cólico nefrítico. Consiste en espasmos moi dolorosos do uréter ao fregar sobre as súas paredes os precipitados sólidos (pedras ou cálculos renais) que anormalmente pódense formar no seo dos ouriños.
Uretrite. Consiste nunha inflamación das paredes da uretra orixinada por unha infección bacteriana ou por determinadas substancias químicas. Pode ocasionar estreitamento da luz da uretra.
Cistite. Inflamación das paredes da vexiga urinaria orixinada por unha infección bacteriana. Acostuma a ir acompañada de incontinencia urinaria (eliminación involuntaria e frecuente de ouriños en pequenas cantidades).
Prostatite. Inflamación da próstata (glándula exclusiva do aparato reprodutor masculino que secreta un dos compoñentes do seme) que preme a uretra e dificulta a micción (acción de saída dos ouriños).
miércoles, 14 de enero de 2015
1.3- A vexiga
A vexiga urinaria é o órgano oco no que se almacenan os ouriños formados nos riles. Os ouriños chegan á vexiga procedente dos riles por dous uréteres e elimínase cara ao exterior a través da uretra. A vexiga dos ouriños é un depósito elástico, formado por fibra muscular lisa que ten unha capacidade que varía en torno a 1 litro, pero tense sensación de enchedura ("ganas de mexar") dende os 400 centímetros cúbicos.
A vexiga urinaria é o órgano oco no que se almacenan os ouriños formados nos riles. Os ouriños chegan á vexiga procedente dos riles por dous uréteres e elimínase cara ao exterior a través da uretra. A vexiga dos ouriños é un depósito elástico, formado por fibra muscular lisa que ten unha capacidade que varía en torno a 1 litro, pero tense sensación de enchedura ("ganas de mexar") dende os 400 centímetros cúbicos.
2.4- A Uretra
A uretra é o conduto a través do cal se eliminan os ouriños cara ao exterior. É un tubo que parte da zona inferior da vexiga e posúe no seu comezo dous esfínteres ou válvulas musculares que controlan o paso dos ouriños. A uretra é diferente en cada sexo, xa que no varón intervén na función reprodutora. A uretra feminina ten unha lonxitude de 3 a 4 cm e vai dende a base da vexiga ao exterior, rematando entre os dous labios menores, diante da abertura vaxinal. Na uretra masculina, de 17 a 20 cm de lonxitude, distínguense tres partes: porción pélvica, rodeada pola próstata; porción membranosa e porción esponxosa. Esta última corresponde ao pene.
A uretra é o conduto a través do cal se eliminan os ouriños cara ao exterior. É un tubo que parte da zona inferior da vexiga e posúe no seu comezo dous esfínteres ou válvulas musculares que controlan o paso dos ouriños. A uretra é diferente en cada sexo, xa que no varón intervén na función reprodutora. A uretra feminina ten unha lonxitude de 3 a 4 cm e vai dende a base da vexiga ao exterior, rematando entre os dous labios menores, diante da abertura vaxinal. Na uretra masculina, de 17 a 20 cm de lonxitude, distínguense tres partes: porción pélvica, rodeada pola próstata; porción membranosa e porción esponxosa. Esta última corresponde ao pene.
2.1- Os riles
É a parella de órganos cuxa función é a elaboración e a excreción de ouriños. No ser humano, os riles sitúanse a cada lado da columna vertebral, na zona lumbar, e están rodeados de tecido graxo.
Teñen forma de feixón. Miden uns 12 cm de longo por 5 cm de ancho e 3 cm de grosor. Pesan ao redor de 150 gramos cada un.
No seu interior distínguense dúas zonas: a codia, de cor amarelenta e situada na periferia, e a medula, zona máis interna e avermellada. Un ril é, en esencia, un filtro que actúa como:
a) Órgano regulador: mantén no sangue unha cantidade sempre igual de auga, sales e glicosa.
b) Órgano depurador: o ril extrae do sangue os produtos nocivos, como a urea ou o ácido úrico e os expulsa ao exterior.
É a parella de órganos cuxa función é a elaboración e a excreción de ouriños. No ser humano, os riles sitúanse a cada lado da columna vertebral, na zona lumbar, e están rodeados de tecido graxo.
Teñen forma de feixón. Miden uns 12 cm de longo por 5 cm de ancho e 3 cm de grosor. Pesan ao redor de 150 gramos cada un.
No seu interior distínguense dúas zonas: a codia, de cor amarelenta e situada na periferia, e a medula, zona máis interna e avermellada. Un ril é, en esencia, un filtro que actúa como:
a) Órgano regulador: mantén no sangue unha cantidade sempre igual de auga, sales e glicosa.
b) Órgano depurador: o ril extrae do sangue os produtos nocivos, como a urea ou o ácido úrico e os expulsa ao exterior.
4- As glándulas sudoríparas
As glándulas sudoríparas son as encargadas de excretar a suor. A suor contén auga, sales minerais e un pouco de urea. Non obstante, a misión excretora das glándulas é secundaria. A súa principal función é a de regular a temperatura corporal mediante a evaporación da auga expulsada. Nalgúns momentos pódese perder ata 1 litro de auga por hora. As glándulas sudoríparas están repartidas por toda a pel, pero son máis numerosas na cabeza, axilas e palmas das mans.
As glándulas sudoríparas son as encargadas de excretar a suor. A suor contén auga, sales minerais e un pouco de urea. Non obstante, a misión excretora das glándulas é secundaria. A súa principal función é a de regular a temperatura corporal mediante a evaporación da auga expulsada. Nalgúns momentos pódese perder ata 1 litro de auga por hora. As glándulas sudoríparas están repartidas por toda a pel, pero son máis numerosas na cabeza, axilas e palmas das mans.
2- O aparato urinario humano
O aparato urinario é o conxunto de órganos que producen e excretan ouriños, o principal líquido de refugallo do organismo. O aparato urinario humano consta dos riles, os uréteres, a vexiga urinaria e a uretra.
Os ouriños, que se forma nos riles, fíltranse a través dos uréteres, acumúlanse na vexiga e son expulsados ao exterior pola uretra.
O aparato urinario é o conxunto de órganos que producen e excretan ouriños, o principal líquido de refugallo do organismo. O aparato urinario humano consta dos riles, os uréteres, a vexiga urinaria e a uretra.
Os ouriños, que se forma nos riles, fíltranse a través dos uréteres, acumúlanse na vexiga e son expulsados ao exterior pola uretra.
 |
lunes, 12 de enero de 2015
viernes, 9 de enero de 2015
preguntas del aparato diguestivo
las preguntas son las siguientes:
-cuanto mide el intestino delgado?
-cuanto mide el intestino delgado?
Suscribirse a:
Entradas (Atom)